Δεκατρείς ημέρες μετά το αιματηρό περιστατικό στα Βορίζια, το μικρό χωριό της Μεσαράς εξακολουθεί να ζει κάτω από τη σκιά του φόβου και της θλίψης. Οι λιγοστοί κάτοικοι προσπαθούν να επανέλθουν στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής τους, ενώ η επιστροφή των παιδιών στα σχολεία γίνεται σταδιακά και με ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς.
Την περασμένη Δευτέρα, τα σχολεία του χωριού άνοιξαν ξανά, όμως μόνο οι μισοί μαθητές βρέθηκαν στα θρανία του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου. Απόντες παρέμειναν οι μαθητές που προέρχονται από τις δύο οικογένειες που ενεπλάκησαν στο τραγικό γεγονός της 1ης Νοεμβρίου – μια επιστροφή που, όπως εκτιμούν οι ειδικοί, θα χρειαστεί χρόνο, υπομονή και συστηματική ψυχολογική στήριξη.
Το χωριό εξακολουθεί να θυμίζει «φάντασμα», με τους δρόμους άδειους και τους κατοίκους να αποφεύγουν τις κοινωνικές συναναστροφές. Πολλά παιδιά δεν κυκλοφορούν μόνα τους, ενώ ορισμένες οικογένειες έχουν ήδη ξεκινήσει να αναζητούν κατοικίες εκτός Βοριζίων, κυρίως στην ευρύτερη περιοχή της Μεσαράς, σε μια προσπάθεια να απομακρυνθούν από το φορτισμένο περιβάλλον.
Ακόμη και οι γονείς των παιδιών που φοιτούν πλέον στο Ζαρό, εκφράζουν ανησυχίες για την ασφάλεια των παιδιών κατά τη μετακίνησή τους. Όπως σημειώνουν, η ένταση στο χωριό παραμένει αισθητή, παρά τη διακριτική παρουσία των αρχών.
Ο καθηγητής Ψυχιατρικής και επιστημονικά υπεύθυνος της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Ηρακλείου, Αλέξανδρος Βγόντζας, ανέφερε σε δηλώσεις του στην ΚΡΗΤΗ TV και το neakriti.gr ότι η διαδικασία επανένταξης των παιδιών αποτελεί πολύπλοκο και μακροχρόνιο έργο. «Τα παιδιά μπορεί να ξεχνούν πιο εύκολα, όμως τα τραύματα αυτής της φύσης χρειάζονται συλλογική και διαρκή προσπάθεια για να επουλωθούν», επισήμανε.
Ο κ. Βγόντζας υπογράμμισε επίσης την ανάγκη στήριξης των εκπαιδευτικών, πολλοί από τους οποίους –όπως είπε– νιώθουν εγκαταλελειμμένοι τόσο από την Πολιτεία όσο και από την τοπική αυτοδιοίκηση. Αναφέρθηκε ειδικά στη φυγή αναπληρωτών, ζητώντας οικονομικά κίνητρα και σταθερό πλαίσιο για να διασφαλιστεί η συνέχιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας.
Παρά τη στήριξη από ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, γονείς και εκπαιδευτικοί επισημαίνουν ότι αυτό δεν επαρκεί. Όπως τονίζεται, η περιοχή χρειάζεται μόνιμες δομές ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, ενίσχυση του προσωπικού στα σχολεία και σταθερή παρουσία ειδικοτήτων που θα βοηθήσουν την κοινότητα να επουλώσει τις πληγές της.
